Vanmorgen weer vroeg op gestaan. En gelukkig scheen de zon, eindelijk na al die dagen bewolking en regenbuien.

Ons hotel.

We moesten om 9.30 uur in het One World Trade Center zijn voor een bezoek aan de One World Observatory. Dit gebouw werd eerder ook wel de Freedom Tower genoemd. Het is het grootste gebouw op het westelijk halfrond. Het One World Trade Center is het hoogste gebouw van New York. Met zijn spiegelende glazen wanden en hoge antenne is het One World Trade Center zelfs de hoogste wolkenkrabber van het westelijk halfrond. Het One World Trade Center bestaat uit 69 kantooretages, restaurants en een observatiedek. Tevens fungeert de wolkenkrabber met zijn hoge antenne als zendmast. Onder het gebouw bevindt zich een winkelcentrum en is er toegang tot het openbaar vervoer. One World Trade Center telt 104 verdiepingen, met op verdieping 100 tot en met 102 het observatiedek genaamd One World Observatory. Vanaf de grond tot aan de metalen en glazen balustrade, bovenaan het gebouw, meet de wolkenkrabber 417 meter. Dit was ook de hoogte van de Twin Towers. Inclusief antenne, is wolkenkrabber in totaal 541 meter hoog.

Om binnen te komen moeten we natuurlijk weer eerst door de security zijn gegaan. Daarna gaan we met de lift naar boven. De liften heten Sky Pods en kunnen elk vijftien mensen meenemen. De reis naar de 102de verdieping duurt maar een minuut. Tijdens de rit zien we een fascinerende time-lapse-video van de ontwikkeling van de skyline van New York over de laatste jaren. Na aankomst op de top krijgen we een 2 minuten durende video te zien over New York. Wanneer de video is afgelopen, gaat het scherm omhoog en zien we … de New York skyline! Ondanks dat het een beetje heiig was. hadden we toch een prachtig uitzicht. Daarna door naar de 100ste verdieping, waar je rondom een prachtig uitzicht over Manhatten, Brooklyn en New Jersey hebt.

Op deze verdieping mogen we zo lang blijven als we willen. We maken dan ook volop foto's en doen een video-call met opa en oma. Op deze manier konden zij ook een beetje meekijken. Na ongeveer een uur zijn we weer met de lift naar beneden gegaan, opnieuw zie je dan een film op de wanden van de lift, dit keer van de omgeving tot aan het deel onder de grond waar we eindigen. Het blijft toch indrukwekkend om het uitzicht over New York te zien.

Daarna zijn we met de metro naar Soho gegaan. Soho is een wijk met kenmerkende stoere industriële gebouwen. De wijk stond vroeger bekend als het "Cast Iron District" vanwege de architectuur met het vele gietijzer. De meeste gietijzeren gebouwen vind je in Greene Street. Ontzettend mooi om al die oude panden met ijzeren brandtrappen te zien. De meesten zijn geverfd in de kleur van het pand, maar overal vind je die bekende trappen. Ook vind je volop winkels in Soho, natuurlijk de dure, exclusieve merken, maar ook grote ketens zoals Mango. Hier was Anouk erg blij mee, haar bankrekening is weer wat kleiner geworden. We hebben een lekkere sandwich gegeten bij Joe and the juice en zijn daarna verder gelopen naar Washington Square Park.

Washington Square Park is genoemd naar George Washington, de eerste president van de Verenigde Staten. Het park ligt tegenover NYU, ofwel New York University, het is dan ook een populaire ontmoetingsplek. Er wordt regelmatig muziek gemaakt, wij zagen ook een knul met een piano het park inkomen. Hij speelde lekkere muziek, dus fijn op een bankje zitten luisteren. In de tussentijd gingen Manon en Nick even afkoelen in de fontein, ze waren niet de enigen. In Washington Square Park vind je ook een grote triomfboog, deze is nagemaakt van de Arc de Triomph in Parijs.

Daarna doorgelopen naar Greenwich Village, een wijk in Europese sfeer. Er is weinig hoogbouw, veel groen en mooie huizen. Deze wijk is vooral bekend door de serie "Sex and the city". We zijn dan ook langs 66 Perry Street gelopen, hier woonde Carry Bradshaw in de serie. Je mag niet op de trap zelf gaan staan, maar we hebben toch wat foto's voor het trapje gemaakt. Eigenlijk wilde Manon dan ook de kleren en vooral de schoenen die Carry Bradshaw draagt, maar je kan niet alles hebben. Daarna doorgelopen naar Magnolia Bakery, ook bekend van deze serie. Natuurlijk hebben we hier cupcakes gekocht, zelfs ik heb er een genomen. Ze waren ontzettend lekker. Helaas was het bankje buiten voor de winkel er niet meer, maar het was toch leuk om te zien.

Omdat iedereen eigenlijk toch wel moe was na alle indrukken van de afgelopen dagen, besloten we terug te gaan naar het hotel. De kinderen wilden ook nog douchen voordat we gingen eten en Walter moest nog foto's bij het verslag van gisteren plaatsen. Aangekomen bij ons hotel werd de lucht ook wel steeds donkerder, het begon zelfs wat te regenen. Opeens maakten de telefoons flink alarm, via de alarmsite kwam er een melding binnen van gevaar voor Flood Flash. Nou viel dat wel mee, maar het begon wel te onweren. Bang voor een flash waren we sowieso niet, we hebben kamers op de 7e en 9e verdieping. Maar het weer was wel weer helemaal omgeslagen.

Rond 17.30 gingen we naar restaurant l'Amico, we hadden hier een tafel gereserveerd. Gisteravond waren we hier langs gelopen en het zag er erg gezellig uit. We hebben inderdaad erg lekker gegeten en gedronken. Goede Italiaanse wijn (voor de kenners een Montefalco Rosso uit 2012), prosciutto en pasta, wat wil een mens nog meer. Voor het eerst hebben we ook lekker rustig gegeten, meestal sta je in Amerika binnen een uur weer buiten, nu hebben we er bijna 3 uur gezeten.

Daarna weer terug naar het hotel, niemand had zin om nog iets te doen. We maken lange dagen en zijn heel de dag op pad, dat is zelfs voor de jeugd vermoeiend. Hopelijk is morgen iedereen weer uitgerust en klaar om op pad te gaan.